zaterdag 28 februari 2009

Onze Frans











Eindelijk is het album van mijn broer Frans af.
Het heeft mij wel erg veel moeite gekost, maar ik heb deze keer doorgezet.
Wat komen er een herinneringen en emoties los dan.
Onze jeugdjaren waren niet zo best maar wel erg close.
Frans had ook nog de pech dat hij doof was, dus hij droeg een gehoorapparaat, ja niet zo'n kleintje al tegenwoordig.
Het was een kompleet kastje, wat hij op zijn borst moest dragen en het gehoor gedeelte was een komplete grote knop, dus Frans had een minderwaardings complex van hier tot Tokio.
Die tijd (eind 1950) werd hij er dan ook enorm mee gepest, maar ik nam het altijd voor hem op.
Daardoor hebben wij een hele sterke band gekregen en dat is altijd zo gebleven.
Dus het was een hele harde klap toen hij overleed.
Pas 35 jaar en van het ene moment op het andere was hij weg.
Dat was in 1990, maar ik denk nog elke dag aan hem en ik mis hem enorm.
Maar gelukkig heb ik nog genoeg foto's van hem en daarom heb ik het album gemaakt en zal het enorm koesteren.
Hoop dat jullie het album ook mooi vinden en weer bedankt voor jullie berichtjes.
Ik ben er altijd erg blij mee.

lieve groet en tot hoors